İbadeti, Kur’an Okuması Ve Dinlemesi

Hz. Peygamber (s.a.s.) ibadete düşkündü; namaz için “gözümün nuru”
diyordu. Farz namazları camide, teheccüd ve benzeri nafileleri evinde
kılmayı tercih ederdi. Gecenin başlangıcında yatsı namazını kılar
yatardı. Üçte birlik süre içinde uyanır, bir müddet teheccüd, sonra da
vitir namazını kılar, daha sonra tekrar yatar ve sabah ezanı okunur
okunmaz çabucak kalkar; gerekiyorsa gusleder, gerekmiyorsa abdest alır,
sünnetini evinde kılar, farzı için camiye giderdi. Toplum işleriyle
yorgun düştüğü günlerin gecelerinde, bilhassa âhir ömründe teheccüdü
oturarak kılardı. Yüce Allah’ın verdiği nimetlere karşı şükürden bir an
bile geri durmazdı.

Peygamberimiz (s.a.s.), Ramazan orucuna
ilâveten bilhassa Recep, Şaban ve diğer aylarda nafile oruç da
tutuyordu. Müteaddit defalar umre yapmış, bir kere de hacc yapmıştı.

Peygamber
Efendimiz (s.a.s.): “En makbul amelin az da olsa sürekli yapılanı
olduğunu” ashabına söylüyor, usanç doğuracak kadar aşırı nafilelerle
vücuda meşakkat verilmemesini belirtiyordu. Bu hususta şöyle
buyuruyordu: “Amelleri gücünüz yettiği ölçüde yapınız. Gücünüzün dışına
çıkarak kendinize meşakkat yüklemeyiniz!” “En makbul âmel, az da olsa
devamlı yapılanıdır.”

Peygamberimiz (s.a.s.) ibadetler konusunda
kendisi nasıl davranıyorsa örnek alınmasını, buna bir şey ilâve
edilmemesini veya bir şey eksiltilmemesini ısrarla ifâde ediyordu.
Sahabeden her gece, uykusuz ve ibadetle sabahlayanı, eşiyle ömür boyu
yakınlaşmamaya azmetmiş olanı ve farz dışında bütün yıl boyunca ara
vermeksizin oruca niyetleneni bu tutumlarından dolayı kınamıştı. Çünkü
o, gecenin bir bölümünde ibadet ediyor, bir bölümünde de uyuyup
istirahat ediyordu. Farz dışında bazı günler oruçlu oluyor, bazı günler
de iftar ediyordu, eşleriyle de gerektikçe yakınlaşıyordu. Çünkü
Rasûlullâh (s.a.s.) halktan biriydi ve genel olarak bir ferdin ihtiyacı
ne ise onu İslâm ışığında örnek olarak gösteriyordu.

Peygamberimiz
(s.a.s.) Kur’ân okurken kelimeler gayet açık bir şekilde anlaşılırdı,
medlere riâyet ederdi; bazen yüksek sesle, bazen de içinden sessizce
okuyordu... Sesi sedası gayet güzeldi. Sesli okurken başka evdekiler
duymazdı, ancak odadakiler duyardı. Hiç bir zaman sesi çıktığı kadar
alabildiğine bağırarak okumazdı. Tatlı ve yumuşak bir sesi olan
Peygamber Efendimiz (s.a.s.), yakıcı ve etkileyici bir okuyuşa sahipti.
O, Kur’ân okurken dinleyenleri bir vecd kaplar ve kendilerini sanki bir
başka âlemde hissederlerdi. Teğannide aşırı gitmezdi. Teğannisi
tabiîydi, yani ahenkli okumayı severdi.

Peygamberimiz (s.a.s.)
başkası okurken dinlemeyi de çok severdi. Birgün Abdullah b. Mes’ud
(r.a.)’dan Kur’ân okumasını istedi. O zât Kur’ân’ın kendisine
vahyolunduğu Peygamber (s.a.s.)’in huzurunda okumaktan tereddüt ettiyse
de Hz. Peygamber (s.a.s.), “Ben Kur’ân-ı başkasından dinlemeyi
severim!” buyurdu. Bunun üzerine Abdullah b. Mes’ud (r.a), Nisa
Suresini okumaya başladı... “... Her ümmete bir şahid getirdiğimiz ve
ey Muhammed seni de bunlara şahid getirdiğimiz vakit durumları nasıl
olacak?” âyetine gelince Rasûlullâh (s.a.s.)’in gözlerinden yaşlar
akıyordu.[1]

[1] Hz. Peygamber (s.a.s.)’in İbadetleriyle ilgili
nakiller için b k. Tirmizi, Şemâil,44-52;Hoca M. Raif Efendi, a.g.e.,
193-217; H. Nakşibendi, Şemail Terc.225-257;İbn Ke’sir,ŞemaiKi’r Resul,
mtc.N.Erdoğan, 116 vd.d; Aliyyü’l-Kari, Şerh-i Şifâ, I, 181 vd.d; İbn
Sa’d, Tabakat, I, 375-388.